Niedziela rajdowa

 Ubrałem się ciepło. I dobrze. Otwarte przestrzenie okolic Lubomierza smagały kibiców zimnym oddechem Karkonoszy, z których to strony ów oddech z różnym natężeniem nadciągał przez otwartą przestrzeń jaka nas od tychże dzieliła.

  Nie jestem kibicem rajdów samochodowych. Wczoraj do tego wniosku doszedłem po kilometrach dojazdów po jakichś zachaszczonych zadupiach i podmokłych łączkach pełnych żółtego kwiecia. Dla powąchania spalin i kopcia z tartych opon nie byłbym w stanie się aż tak poświęcić, ale dla tych terenów i ich okolic już bardziej. Dla rzędów kibiców /zwłaszcza miejscowych/, ich obejść, sklepów, świetlic wiejskich i czapek z daszkiem zdradzających swymi zdobieniami ich rodowód wywodzący się w prostej linii z najznamienitszych teamów fabrycznych, na których to szoferów głowach spoczywały one podczas największych rajdowych triumfów. Kiedyś oczywiście, lata temu, dziesiątki prań i tyleż ekspozycji na suszaku, w otwartym słońcu i karkonoskim ożywczym podmuchu.

 

   Kierowca dowożący, wypracowujący sobie na samochodowym komputerze pokładowym super niską średnią spalania jechał tak, że miałem ochotę wysiąść i podbiec na nogach. Po odpowiednio długim czasie jazdy dotarliśmy na miejsce, gdzie miejscowi piechurzy już siedzieli na pozycjach. Po piechurach dotarli rowerzyści na składakach i damkach z kołami od BMXa, za nimi przybiegły ciekawskie psy. Psy stanowiły równie ciekawą mieszankę elementów składowych jak rowery i garderoba /czy też obejścia/ miejscowych. 

  Dość wspomnieć najciekawszą psią hybrydę jaką miałem okazję w życiu widzieć. Mianowicie, pies będący krzyżówką owczarka niemieckiego z jamnikiem. Tak jakby owczarkowi uciąć łapy w jednej czwartej długości, i te kikuty które zostały w dwóch trzecich długości złamać, i odchylić do zewnątrz. Taka pokraka. Pewnie wyśmiewany i wyszydzany był od szczeniaka, bowiem niesamowicie nieufny i płochliwy. Ilekroć zwróciłem się w jego stronę z aparatem, ten jak rażony prądem jął spieprzać co sił w tych pokracznych łapkach ku najbliższym zaroślom, a jeśli w pobliżu był rów - to do rowu, i rowem przed siebie. Niczym kolumna uchodźców ostrzeliwanych z pokładu samolotu przez niemieckiego lotnika w roku 39.  

 Tak mi się skojarzyło.