Batman.

   Czasem tak się zdarza, tak bywa, choć jak sądzę - nieczęsto. Patrzę w lewo. Patrzę jeszcze raz w lewo. Później prosto, w lewo. Później na prawo i do góry, dla zresetowania obrazu. Później na kierownicę, na łańcuch i przerzutkę. I znów w lewo. Śmiać się chce, bo to takie nierealne. Łyk picia z bidonu, wody, czystej wody. I wzrok w lewo. Na zjazd w lewo. Nie wiadomo o co chodzi, ale jest ciekawie. Stawiam rower na łączce za zjazdem i się gapię. Grzebię w plecaku.
 Obiektyw szerokokątny wydaje się najbardziej odpowiedni na rowerowej wycieczce, lekki i nieduży. Aparat wygrzebuję z plecaka i pstrykam tam gdzie stoję. Za daleko. Podchodzę coraz to bliżej, pstrykając jakby w strachu że odleci. Jestem już blisko. Uśmiecha się. Unosi kciuk. Ja też. Yyy, co ja to chciałem ? Rozglądam się jeszcze idąc tyłem. Wracając. Wsiadam na rower, wracam na drogę.

  Patrzę w lewo, w tył na lewo, jadąc powoli. Batman przechadza się po łączce, obraca się na pięcie w jedną i drugą stronę. Płaszcz rozkłada, poprawia. Przechadza się. Staje. Niknie mi z oczu, jak zjeżdżam ze wzniesienia. "Może na kogoś czekał" - myślę sobie. Zaglądam jeszcze raz do aparatu.
Jest, mam go na zdjęciu ! Czyli chyba nie sen.... Różne rzeczy widywałem w Czechach. Teraz do nich mogę dodać - "Batmana też spotkałem !"
 Tak po prostu, jak jechałem rowerem. Na łączce stał sobie. Batman...