Fajki.

  Lubię patrzeć, jak gubi fajki. Lubię patrzeć jak fajek szuka. Uwielbiam odsłuchiwać czarne skrzynki wspomnień palacza bez fajek, fajek które zgubił w niejasnych okolicznościach, próbującego odtworzyć z pamięci swe ostatnie lokalizacje, w których mógł owe fajki zgubić.
  Słucham jak analizuje ostatnie kroki. Klepie się po całym ciele w poszukiwaniu ukrytej kieszeni, gdzie "a nuż są"... Jak kaszle w stresie, pije wodę. Głosem mieszanką zdziwienia z pretensjonalnym żalem. "Nie, no... Fajki gdzieś zgubiłem... ". Szuka fajek zapomnianych, fajek "Z", zachomikowanych na wypadek wojny, głodu, milenijnej pluskwy - albo sytuacji takiej jak ta. Durnowaty wyraz twarzy z początku, w miarę upływu czasu tężeje. Skupia się w myśleniu jeszcze mocniej. Fajek nie ma, fajki zgubione. Wypadły. Ukradł. Podebrał. Schował. Żesz ! Przepadło.

  Idzie pytać, zagaduje. Trójtorowo biegną toki myślowe. Dać się poczęstować, odkupić /drobnych szuka/, kupić /drobnych szuka, ustala POI z opcją "trasa najszybsza"/. Może ersatza jakiegoś. Cukierka, wodę, kiepa niedopałka. Z podziwem patrzę, z jaką szybkością zaczyna myśleć. Jak działa, w desperacji, już nie na żarty. Przynosi dwa albo trzy, w kartce papieru złożonej w cztery. Nachodzi odprężenie. Siada i myśli, pewnie o tych fajkach co je zgubił. Tak, mówi o tych fajkach co je zgubił. Ile ich było i od kiedy je miał. Do kiedy mieć je miał - jakby nie zgubił. O zapalniczce którą w paczce z fajka mi chował - ale tylko w przypadku, gdy była dość nowa. Starej nie wspomina. O fajkach co zgubił i znalazł. Albo o tym, co mu fajki kradł. Haust łapczywie łapie, dmucha wydymając poliki niczym Louis Armstrong przy trąbce. "Armstrong", nie słyszał. A nie - słyszał. Kolarz koksiarz. Albo ten z księżyca. Bo o tym nie słyszał. Lubię patrzeć jak się miota bez tych fajek jak osaczony odyniec. Lubię słuchać analiz i wniosków. Jak schodzi powietrze, a przychodzi uśmieszek.
  Lubię patrzeć jak ktoś gubi fajki...