Drogówka.

  Płacąc lekko ponad dwie dychy za bilet chciałbym po prostu usiąść i obejrzeć film. Chciałbym aby litr coca - coli kosztował przy tej okazji nie więcej niż litr zwykłej benzyny. Popcorn może zachować proponowaną cenę, bo śmierdzi i śmieci. Tu się zgodzę. Tymczasem w cenie seansu musiałem przyjąć na głowę 20 minut reklam. Niektóre powtarzane były w tym czasie przynajmniej trzy razy... Tak jest w kinie.  Ale cóż, w końcu nie jechałem trzydziestu pięciu kilometrów do kina.
 Jechałem na "Drogówkę".

 Czekałem na ten film, czekam na wszystko, co Wojciech Smarzowski bierze na warsztat. Czekałem na obraz chropowaty, pocięty, zimny i lepki. Na obraz bez przysłony namiętności, instynktów, chciwości, chuci, kompleksów, życiowego pokręcenia i popieprzenia. I dostałem.

 Wiązkę nici, sznureczków, węzełków, stalowych lin i pajęczych sieci. Jedne z gołym ordynarnym hakiem, inne z słodką przynętą. Nabitą oczywiście na haczyk. Słabości, niemoce, moce, kurestwa mniejsze albo większe jako siła sprawcza. Chucie, szarości, podniety, dominacje.  Korupcja, oszustwo, polityka, seks, przemoc, szantaż. Śmierć. Stadium rozkładu.

 Nie będę tego filmu opowiadał, to nie jest film do opowiedzenia. Streszczenie ? Nie, nie powinno się. To film, po którym wychodzi się z kina i nic nie mówi. Wsiada się do auta i się jedzie. Nie mówi się, tylko patrzy. Na błyszczący papier i błyszczące z niego twarze. W telewizję i relacje, obietnice i kłamstwa. Jedzie się po niespełna dwuletniej drodze i patrzy na osuwiska, zapadnięcia i dziury w niej. Na patrole w miejscach gdzie nie o bezpieczeństwo idzie a o stosunkowo łatwą możliwość wlepienia sporego mandatu. Układziki i zależności. Na ludzi trzymających sobie wzajemnie ręce w kieszeniach, na pazury ich czarne. W takich i tym podobnych obrazach zawiera się streszczenie.

  Film zrobiony jest kapitalnie. Trzon obsady z poprzednich produkcji, reszta dobrana bardzo trafnie. Zdjęcia z ręki, z telefonu, z monitoringu, z bliska. Szczegóły. Wątki do cichego śmiechu, wątki obleśne, wątki sensacyjne. Bartłomiej Topa ostatecznie zmywający z siebie Zenka Pereszczako.
Topa On The Top - jednym zdaniem. Wiedząc, że prawdopodobnie kolejnym tematem reżysera będzie Wołyń - już mam na plecach zimny pot. Kto widział ten i poprzedni, zna historię Wołynia, niech sobie wyobrazi.
 Drogówka od wczoraj jeździ mi po głowie na sygnale. I niech nikt nie pyta mnie, czy to film fajny...