"Najki".

 Rok się kończy. Czas na "najki..."

Wędzarnie domowe.

  Może nie każdy to wie, ale nawet wędzarnicy w dzisiejszych czasach mają swoje internetowe  social - kluby. Zrzeszają się wokół forów i portali, gdzie nadymają swe ego posiadacze wędzarni wielkości i urody cygańskich rezydencji.

Bimber.

  Pascal Okrasa w telewizorni się odgraża - "Będziecie za świętami tęsknić przez 365 dni..."  Ja zaś powiadam - "uważajcie, bo możecie z tych świąt niewiele zapamiętać."

Zittau. Jarmark świąteczny.

  Jedziemy na zachód. Za granicę. Pusto na moście, nie ma nikogo. Jeszcze kilkanaście lat temu pukali by się w czoło na takie wizje. Dziś już nawet nikt nie wspomina, ani się nie dziwi. Było tak, że stało się kilka godzin samochodem na przejściu. Z zakupami. A teraz ?  Mija się tablicę i jedzie. Po prostu.

Rocznica.

Zaczęło się od tego, że radio dziś całą noc grało brodaczy w swetrach szarpiących struny swych lakierowanych pudeł.

Zapach zimy.

    Zima ma swój zapach.

Starcie Grudnia z Listopadem.

 Trwa starcie Grudnia z Listopadem.

Nie bądź Mamoniem.

-->

„ Proszę Pana, ja jestem umysł ścisły, mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem... (?) Nooo, poprzez reminiscencję, jakże może podobać mi się piosenka, którą pierwszy raz słyszę ? ”

Lordi.

 Ktoś określił go "Pies Lord", patrząc na to zdjęcie. Rzeczywiście. Ma w sobie to "coś"...

Wrak.

 Wrak pojawił się niespodziewanie, jak grzyb po deszczu. Czyli rano. Z samiuśkiego rana się ukazał.

Matki.

  Matki przychodzą pierwsze. Nie wszystkie jednak wchodzą od razu.

Samobójcy.

  "Często ci, którzy popełniają samobójstwo, czynią to po prostu dlatego, aby wywrzeć głębokie wrażenie na pozostałych przy życiu. Samobójstwa są zatem często zaaranżowane w ten sposób,aby zadać maksymalny ból tym, którzy pozostali"- Zimbardo/Ruch

Dobry wieczór Wrocław.

  "Przyjechali z interioru ludzie do stolicy" - śpiewał tak w piosence ze swej najnowszej płyty Ten, dla którego ludzie ci opuścili interior na kilka pełnych godzin i do stolicy rzeczonej przybyli średnią gromadą.

Pojazdy Krecika.

   Mówi się, że niektóre pojazdy mają duszę.

Przenikanie.

 Pogranicze polsko - czeskie współcześnie, od 1938 do 1945 roku Kraj Sudecki.

Wieża.

  

  Urzekają mnie rzeczy proste. Proste twory, proste pomysły, rzeczy oczywiste i naturalność tego co z gruntu w tym przypadku pojmowane jest jako oczywiste.

Dzień psa.

  Raz do roku wypada , Dzień Wiejskiego Burka, jeden dzień w roku z wyjściem, jedynym wyjściem w roku - nieprzypadkowym.

Adam.

   Adam dziś wyruszył w świat. Żeby załatwić najważniejszą rzecz.

Morze.

 Ku jesieni idzie. Coś po raz kolejny upłynęło, emocje opadły, wróciło by się. Jak co rok się wraca.

Clint Eastwood.

    Tak mnie to trapiło, aż sprawdzić musiałem: Clint Eastwood, i związana z Nim radiowa wzmianka...

Goście.

  Punkt potrójny gościł gości. Gości pełnych ciekawości, ciekawych potrójności.

Rally.

Rally to dzień odświętny, odprasowany - jak odpust prawie, albo dożynki z turniejem strażackim. I meczem. Ciekawość, chłopy i chłopskie syny z dziewczynami, z piwami, z flaszeczką, ze znawstwem...

Berlinek. Dzień handlowy.

  Bogatynia, "Berlinek" - pradziadek hipermarketów - wszystko w jednym miejscu. Zanim jeszcze ktokolwiek wpadł na pomysł hipermarketu w moim mieście, "Berlinek" już oferował hipermarketowy towar, wieziony nocą z Berlina Zachodniego rano trafiał już na polowe łóżko lub maskę Fiata 125p nakrytego kocem.

Trup.

   Znaleźli kiedyś trupa. Podobno znaleźli, bo nikt z przekazujących tę wieść dalej rzeczonego trupa na oczy nie widział, ale całkiem możliwe że był na miejscu znalezienia tegoż ktoś z samego szczytu tej plotki, kto puścił w obieg ją jako pierwszy. Faktem jest, że nie spotkano naocznego świadka zalegiwania trupa w miejscu o którym mówiono, informacje jego dotyczące były zatem wytworem wyobraźni tych, którzy opowiadali o tym kolejnym napotkanym znajomym.

Pierwszy maja. Czechy.

Tradycją już się staje wesoły happening pierwszomajowy w sąsiednich Vaclavicach (Czechy). Klimatyczna knajpka w centrum wsi staje się centrum przerysowanych obchodów dnia 1 maja, okoliczne płoty i krzaki wystrojone zostają we wszystko, co udało się zachować z minionej politycznej epoki. Transparenty, flagi, mundury, obrazy, portrety i proporczyki sławiące ówczesny porządek w naszej części świata ujrzały światło dzienne i okazały swą nieco już wyblakłą twarz. Prowizoryczna trybuna i kartonik jajek do obrzucania tejże. Czapki z czerwoną gwiazdą, płaszcze z czerwonymi guzikami. Lenin, Gottwald. Piwo, kiełbaski i muzyka. Wesołość. Wszystko z „koprovou omackou” . Oswojone śmiechem. Ani grama powagi.

  

 

Guślarz. Po spotkaniu.

   Już po spotkaniu. Trzech nacji, trzech narodów, trzech historii. Byli, przyszli, zostali przyprowadzeni, albo dojechali. Sami lub z kimś. Jedni chcieli, inni powinni, innym jeszcze miało się to opłacić. Byłem z ciekawości. Właściwie to z dwiema trzecimi ciekawości, może nawet z jedną trzecią ciekawości - bo działo się jak zawsze. Do kamer i po kamerach. Do kamer podchody - z kim by tu i na jakim tle. Tańce godowe, tokowanie. Po kamerach sprawa prosta - spadamy. Stąd ta ciekawość dzielona na trzy. Jedna trzecia to sprawa jasna. Wyłączyli nagrywanie - dojadamy i w "długą". Druga z trzeciej części jak to ma w zwyczaju - wikt i opitek, z uśmiechem i obecnością do końca. Rubasznie i swojsko. Trzecia ?

 Trzeciej byłem ciekaw. Chciałem poczuć tę trzecią stronę. Szukałem i znalazłem. W wieku sędziwym, w pogodzie ducha, we wspomnieniach dłoni matczynej, oranżady dawnej smaku, kiełbaskach wędzonych, bułkach nadziewanych, w spacerach, w dziś i wczoraj, w historii równie okrutnej co innych, w niezrozumieniu dziecięcym, w niejednoznaczności uknutej przez możnych, w słońcu tym jak kiedyś, w myśli - że może to jest ten ostatni raz. W odwiedzeniu po prostu, lasce rzeźbionej, uśmiechu i nienachalności.  W tym właśnie punkt potrójny się zawiera.

 To najpiękniejszy obrazek z tego dnia.

Guślarz. Żyje czy nie żyje ?

 

   Guślarz ( 569 m n.p.m.), jedna z dwóch gór mających u swego podnóża Bogatynię i okolice. Najwyższy punkt nad miastem, wulkaniczny stożek od południowej strony. Szczyt jego leży na terytorium Republiki Czeskiej, jakieś 70 metrów od granicy z Polską. Do niedawna jeszcze szczyt niedostępny był dla małego ruchu przygranicznego, dotrzeć można było po przekroczeniu granicy na jednym z przejść i dojście od strony czeskiego Vitkowa. Od roku 2007 można udać się na tę górę przekraczając granicę dowolnym miejscu.

   O Guślarzu i jego walorach turystyczno – spacerowych mimo tych ułatwień nie wspominano praktycznie w ogóle. Może jedynie w okolicach kampanii wyborczych wypływały cyklicznie mniej lub bardziej niewiarygodne pomysły na wykorzystanie walorów części leżącej po naszej stronie. Z uwagi na egzotykę i duży stopień odrealniania tychże zamysłów, lądowały one w ognisku razem z wyborczymi plakatami i niedojedzoną kiełbachą. I tak do niedawna.

   Mówić nagle zaczęto o konieczności „ożywienia” Guślarza, o odrodzeniu małej turystyki w jego rejonie – i oczywiście w myśl zasady „boso ale w ostrogach” - wypłynęły na międzynarodowe wody niesamowite wizje wyciągów, wież widokowych, stoków, orczyków, ratraków i obsługujących to wszystko domów gościnnych z łóżkiem i wyszynkiem. Niemało. ( Martwi mnie jedynie to, czy wszystko się nie stosunkowo niewielkim zboczu pomieści...). Jednak w moim odczuciu taka lawina pomysłów z górnej półki to najlepszy sposób na przysypanie i zaduszenie w zarodku najszczerszych nawet chęci. Wszak mowa miała być o najprostszej formie turystyki – niedzielnym spacerze rodzinnym, ławeczce, daszku, zwykłej ścieżce. Miejscu na popołudnie.

   Jako że lubię sam się przekonywać o rzeczywistej sytuacji postanowiłem się na Guślarza wybrać osobiście.

   Więc : próżno szukać w mieście jakichkolwiek wskazań kierunków marszu. Nie ma. Na szczęście góra jest na tyle wysoka, że widoczna z każdego jego punktu. Czyli marsz na azymut, ewentualnie w kierunku Jasnej Góry, bo ten kierunek gdzieś w oznaczeniach widnieje. Wyprawa pieszo po drodze prowadzącej do JG raczej bezpieczna nie będzie – brak jakiegokolwiek pobocza, prędkość dozwolona na tej drodze (poza miastem, bez widocznych ograniczeń) to 90 km/h, trzeba mieć sporo odwagi by się z jadącymi autami mijać „na lusterko”. Lepiej więc samochodem – tu jednak wiedzieć trzeba,że nie ma żadnych wyznaczonych miejsc do parkowania, można jednak pogadać z mieszkańcami o możliwości zaparkowania, lub po prostu „na dziko” w okolicach pomnika z 1 Wojny Światowej. Na miejscu również brak jest choćby kawałka dykty z wyznaczonym kierunkiem marszu. Czyli przyjmujemy zasadę, że każda ścieżka wiodąca do góry zaprowadzi nas do celu.

 

  Wybrałem pierwszą z prawej, czarne kamienie „kolejowe” wielkości pięści solidnie utwardziły leśny dukt, wędrówka po nich również wspaniale utwardza dyski międzykręgowe – ale nie narzekamy, ważne że nie po błocie :)

 

   Idąc wzdłuż drogi mam wrażenie na granicy pewności, iż nie jest to nowa trasa – pozostałości ławek mówią o turystycznej przeszłości tejże, przedwojenne betonowe konstrukcje z pozostałościami siedzisk aż proszą się o powtórne zamontowanie siedzisk. Ale jak widać nikogo to jak do tej pory i później pewnie też nie obchodzi. Niech leży i wspomina jak kiedyś normalnie było.

 

  Trzeba iść dalej – do góry. Aż do granicy i później w lewo. I prosto, aż do lasu idąc pasem granicznym mając Polskę po lewej stronie. Tam pierwszą ścieżką znów do góry – prawo skos i prosto.

 

  Po przejściu ok. 50 metrów osiągamy szczyt. Urocze miejsce. Jest tablica informacyjna, triangulant geodezyjny z czasów Cesarstwa i ruiny, właściwie ruiny ruin gospody działającej tu aż do lat 40- tych XX wieku. Los jej i reszty infrastruktury opisany został w artykule p. Marii A. Marciniak ( http://www.goryizerskie.pl/?file=art&art_id=600 ) . Pośród zeschłych liści natknąć się jeszcze można na pozostałości zastawy stołowej z tamtych czasów. Łezka w oku. Było.

  

   Oprócz tego skałka od strony południowo – wschodniej, niezwykle klimatyczna, pierwsze moje skojarzenie – jakby na tę górę wychodził Zaratustra, to pewnie od tej skałki rozpoczynało by się jego znijście. Tak mi się wydaje. Bo siedzi się i rozmyśla pierwszorzędnie. Mieszkał tam podobno niejaki Köhler, lalkarz samotnik zamieszkujący te miejsce od 1850 roku w szałasie obok skały. Magiczne. I widok piękny.

 

   Skoro wyszedłem na górę od strony Polski, to teraz zejdę od strony Czech. Trudno nie jest, wystarczy trzymać się zielonego szlaku. W dół. Schodzę do Vitkova, tam ku mojemu zdziwieniu (tak, wiem, jestem dziki) obok słupka z oznaczeniami dostępnych szlaków stoi najprawdziwsza zadaszona ławka. Ze stolikiem ! Tak myślę – dopóki takie rzeczy będą mnie zaskakiwać, doputy nasza mentalność będzie miała przed sobą długą drogę do rozwoju, do poziomu „normalne”...

 

    Tak więc : byłem,widziałem. Powrót – odwrotnie, ale już bez wejścia na górę, obejście lewą stroną, kurs na azymut (kominy) i w dół, do wsi.

 

   Tak więc : byłem,widziałem. Powrót – odwrotnie, ale już bez wejścia na górę, obejście lewą stroną, kurs na azymut (kominy) i w dół, do wsi.

Jakie mam wrażenia ? Po lekturze artykułów dotyczących Guślarza, po serii pomysłów jakie wystrzeliły z głów z okazji nie wiem jakiej, po obejrzeniu z bliska na własne oczy sytuacji na miejscu... Piękne miejsce, blisko. Poza tym brak jakichkolwiek wskazówek co do dojścia na miejsce, o ławkach czy choćby miniparkingu nie wspomnę. Deski do ławek przykręcić, jakąś tablicę, miejsce na samochód, ścieżkę grysikiem wysypać. I może zacznie to działać. Ale pomysły rodem z górskich kurortów są niepoważne. Przyziemne, przyziemne sprawy na początek – żeby pokazać, że coś się chce. Bo tego nie widać.