Goście.

  Punkt potrójny gościł gości. Gości pełnych ciekawości, ciekawych potrójności.
 Jakby było mało - przyjechali w trójkę. Ot, bardziej zbieg niż założenie... Ciekawych trzech stanów skupienia pozostających w równowadze. O ile stan pierwszy, "ojczysty" tajemnicą wielką /z racji zamieszkiwania przez rzeczonych gości w tymże stanie mentalnym/ nie jest - no, może poza przemysłowymi ciekawostkami tutejszymi - drugi i trzeci znalazły się żywo w kręgu zainteresowania przybyłych. Więc jedziemy przez trzy kraje.

  Swojsko, znajomo. No, może budownictwo inne. Te sprzed wojny raczej. I to, jak zostało zaadoptowane "po". Różnorako, tu akurat pozostałości całkiem urokliwego miejsca będącego kiedyś uzdrowiskiem. Ale czasy się zmieniły - i przestało nim być. Przez dziurę w ziemi potężną, z której czerpie kolejne już pokolenie. Dzięki dziurze i przez dziurę zmieniło się tu wiele kolei losu. Zdarza się.

Do tego widoczki miasta mojego ze swą potarganą garderobą jakoś nie przyprawiają o dreszcze.

   Niemcy ze swym urokiem jakby wyjętych z autoklawu i równiutko ułożonych chirurgicznych instrumentów kompletnie gości nie porywają. Owszem, jak wspomniane - równo, czysto. Porządek. Jakby ładnie. Za ładnie. Jako zadeklarowany miłośnik szpetoty nie zrobiłem nawet fotki. Nie chciało mi się.

  Punktem wyczekanym były Czechy. Ojczyzna Hrabala i Haszka, niespieszna, swojska. Dobrze karmiąca. Rubaszna.
 Z piwem na które się czeka - bo trzeba czekać. Z jedzeniem słynnym, na ciepło. Czosnkowe zupy z rozpuszczonym serem i grzankami.

 Gościńce swojskie. Aż w gości się chce. Każdy się zmieści i dobrze czuje. Gdzie pewne rzeczy zaskakują nas, dziwią. Ale tylko nas. Tam się na takie historie uwagi nie zwraca. Wszystko ma swoje miejsce i swój porządek. Jest tak i już.

  Jak kapsuły czasu, ze swą historią wytartą na krzesłach. Mają swoje charakterystyczne cechy zachowane, nie wybielone i zamalowane. Żebyś wiedział - że jak przyszedłeś "tu", to jesteś "tu". Nie "tam", nie udajemy że "tu" to "tam". Jak chcesz mieć jak tam, to idź "tam". "Tu" jest tu i jest to jasne. Nie dziwi.

 Z mieszanką kultur. Wschód z południem. Taki znak czasu. "Kulturni Dum" z przypiętym smoczym lampionem. Kelner, który wydawać się mogło, już bardziej oczu nie zmruży. A jednak zdołał. Żegna w drzwiach.
 "Dowidzenie" ! . Też znak czasów. Punkt potrójny.
Wizyta się kończy. Teraz jedziemy razem pobyć wśród szczęśliwych ludzi.