Wędzarnie domowe.

  Może nie każdy to wie, ale nawet wędzarnicy w dzisiejszych czasach mają swoje internetowe  social - kluby. Zrzeszają się wokół forów i portali, gdzie nadymają swe ego posiadacze wędzarni wielkości i urody cygańskich rezydencji. Dyndające mięsiwa wielkości arbuza duszą się w dymie uznawanym w nomenklaturze wędzarniczej za odpowiednik jakościowy kopcia snującego się z kubańskiego cygara. Można popaść w kompleksy. O ile się w siebie nie wierzy...

 Nie jesteśmy gorsi. Nasze wędzarki nawet nie stały obok tamtych, zamiast rezydencji przypominają raczej domki dla powodzian. Ale duchem są wielkie, a nasze zwyczaje kto wie czy nie prawdziwsze...

 Wędzarze będący w zasięgu swojego wzroku pozdrawiają się czapkami. Machając tymi nakryciami utrzymują kontakt wzrokowy. Wkrótce po tym powitaniu odwiedzają się. Częstują.

  Wszystko swojskie.

 Klimaty swojskie. Nieskrępowane.

 Dla mnie kwintesencją swojskości w takich chwilach jest odwiedzenie sąsiada w kapciach. Tak. Dowód nieskrępowania i rodzinnej niemalże atmosfery. Ciężko o takie klimaty w dzisiejszy świecie.
 Tymczasem idą święta.