Pogranicze.

 Idę pograniczem. Idę dowolną stroną, w dowolną stronę. W dowolnym czasie i miejscu. Idę, bo mogę tak iść, tędy iść. Bo mogę tu być.
Historia pogranicza pełna jest niewiarygodnych zwrotów. Historia pogranicza śmieje się z niewyobrażalnego, niezmiennego, nienaruszalnego porządku rzeczy. Pokazuje,  że niewyobrażalne jest tylko dlatego, że wyobraźnia jest zbyt mało elastyczna.

 Pogranicze polsko - czeskie, dawniej czesko - niemieckie. Stare, granitowe słupki graniczne z wykutym "D" - w czasach im współczesnych pewnie nikomu nie przyszło na myśl, że do "D" zostanie wykuta nóżka i tym samym wyjdzie "P". Jeszcze dwadzieścia lat temu przebywanie w tym miejscu było mocno niepożądane, trzydzieści i więcej - nawet na myśl nie przychodziło, jak sądzę, kręcić się po pasie granicznym. Czterdzieści i więcej lat temu pewnie niewykluczone było by użycie broni palnej w takim przypadku. Siedemdziesiąt i więcej - miała by to być stara wschodnia granica Rzeszy. Leżąca w głębi kraju. Dziś jest po prostu kreską na mapie, kreską na ziemi. Można tu być i myśleć sobie o przyszłości i wspominać przeszłość.  Bo ta zerka tu jeszcze z niejednego kąta.

   Liczniki rezerwistów wyryte w pniach ponad stuletnich buków jeszcze nie zatarte przez czas. Zupełnie jak okopy, przeciwlotnicze transzeje i wieże obserwacyjne na granicy nieba z rajem. W razie jakby komuś przyszło na myśl się przemieścić pomiędzy miłującymi się bratnimi narodami. Pamiętam uzbrojone patrole obok zaoranego na gładko pasa ziemi niczyjej. I kolczasty drut, po jednej i po drugiej stronie. Zakaz podchodzenia, zakaz patrzenia. Zakaz przebywania. Od więzienia, przez areszt, grzywnę lub sprzątanie strażnicy. Plus obieranie ziemniaków. Konsekwencje z biegiem dziesięcioleci łagodniały, jednak obecnego stanu rzeczy chyba wielu sobie nawet nie wyobrażało.

 Tymczasem idę i myślę o tych, co z lękiem patrzą w przyszłość, idę pograniczem które niejedno już widziało, a historia jego jest pełna niewiarygodnych zbiegów i zakrętów. Idę i myślę o przestrzeni lat, o dziesięciu, o dwudziestu,  trzydziestu. O strachach, prognozach i planach.  O emeryturze, smogu, efekcie cieplarnianym i kończącej się ropie. O końcu świata myślę jakby mniej. Co to właściwie ten koniec miałby oznaczać. Pogranicze widziało już niejeden koniec. Naiwnością jest sądzić że już nie zobaczy. Historia z uśmiechem tasuje swoje karty, z uśmiechem politowania - wystarczy wziąć okres trzydziestu lat i przyłożyć go w dowolnym miejscu na dwudziestym wieku. W ciągu trzydziestu lat działy się historie nie do wiary, rozlatywały się na pył tysiącletnie i zjednoczone, armie wybijały się do nogi, odradzały się w synostwie by znów wcinać się w pień zostawiając po sobie spaloną ziemię.

 Myślę o naszym miejscu, o planach które jak na ironię sięgają lat około trzydziestu, o tym jak się myśli w kategoriach bliskich pewności, gdzie  jedyną pewnością powinno być "wszystko się może zdarzyć", jak wtedy nastąpi koniec świata jaki znamy i przyjdzie przyszłość o jakiej nie myśleliśmy nigdy, o tych tworach co miały być wieczne a już łuszczą się, kuleją i zmieniają kierunek by rozbić się w pył - albo zmienić kierunek i pokazać co było niewidoczne. Patrzę na to i wiem, że nic nie jest niezmienne, wszystko jest kwestią czasu, patrzę na pogranicze które jest tylko formalnością...
 Minęło trzydzieści parę lat i zmieniło się tak wiele, że twierdzenie iż jest to stan ostateczny jest dowodem wielkiej naiwności. Ignorancji.

 Póki co idę sobie, bo mogę tędy iść. Granic nie ma, co w naszym przypadku przestrzeni dość wąskiej, ograniczonej granicami jest niebagatelnym ułatwieniem. Zobaczymy co będzie dalej. Trzydzieści lat to szmat czasu. Nie przejmuję się tym. Raczej nie mam wpływu na bieg wydarzeń.