Pies miejski #17

  Miejski włóczęga o dość krótkim stażu, jak sądzę. Dlaczego tak sądzę ? Miejskie włóczęgi o stażu najdłuższym są najmniej poruszone obecnością człowieka z wycelowanym w nie dziwnym przyrządem trzymanym przy oku. Te leżą, lub siedzą na chodniku nie racząc nawet spojrzeć w obiektyw. Nieco krótsi stażem włóczędzy wstają, ale nie oddalają się od razu. Spojrzą przez chwilę. Kolejne typy to te przemierzające przestrzeń truchtem - te rzadko się zatrzymują, lecz biegnąc już jakby świadomie układają się w kadrze. Te zaś o stażu najkrótszym robią szybki odwrót w kierunku macierzystego podwórka, biegnąc oglądają się za siebie, zostawiają ułamek chwili na skomponowanie ujęcia. I tu, w tym przypadku wystąpiła dodatkowa trudność...
  Analogowy sprzęt jaki w tym dniu miałem przy sobie nie upraszcza sprawy żadną automatyką. Ostrość ustawiana ręcznie na mikrorastrze, światłomierz diodowy bez podziałki EV, ręczny naciąg kliszy to elementy z jakimi lustrzanka cyfrowa radzi sobie w ułamku sekundy. Tu, w tym przypadku akurat, pies poruszał się w moim kierunku, nie widząc mnie stojącego za samochodem. Ustawiłem ostrość w przybliżonej strefie w której miał się pojawić, niestety światło zmierzyłem na jasnej plamie, co spowodowało niedoświetlenie filmu. Trudno... Kolejnym razem trzeba do takiego pomiaru otworzyć przysłonę o działkę - może dwie. Taki to już urok fotografii analogowej.
 Pies miejski #17 to pierwszy w tym dziale model utrwalony na filmie tradycyjnym.
 Film Fuji Superia 400Xtra, aparat Zenit 12XP TTL, obiektyw Porst MC 50/1.4.