Grzybiarz polski

Jagodzin, październik 2016

 

  Tak sobie myślałem, w kontekście - stereotypowy grzybiarz - widząc stojące przy drodze samochody, których to kierowcy wraz z pasażerami oddaleni w leśnych ostępach oddawali się przyjemności przetrząsania okołopniakowych zarośli w poszukiwaniu przedstawicieli taksomu Fungi, myślałem, jak oni w tym amoku poszukiwań "Jesień 2016" ogólnie się prezentują. 

  Wymyślałem, kombinowałem, szukałem w pamięci regułki mówiącej, że to ktoś między bezdomnym a żulem z wyglądu, taki ulepiony z nieszczęść tragarz reklamówki Biedronkowej kontra koszyka z przygranicznostraganowej wikliny /bo koszyki po niemcach już sparciały na wiór/, albo wiadra po "Nobilesie" dwudziestolitrowym. I tak nie wymyśliwszy nic konkretnego widzę jakby na życzenie - wychodzi z lasu On, gumofilce na nogach/ oczywiście, a jakże/, stilonowe dresy Adidasa dupękryjące opięte, wojskowa bluza morro /rocznik 1985/ i narciarska czapka zawadiacko nasunięta na ledwie czubek głowy. Niemniej zawadiacko międlący między wargami ledwie tlący się niedopałek cedzi nam, grzybiarzom z przypadku, swoje dzisiejsze błędy.
"KURWA", mówi, nie tędy co teraz, a tamtędy, co wtedy powinienem ja, albo wy teraz, wciska nam swój szablonowy grzybiarski kit, kieruje tam gdzie grzybów nie widział nigdy nikt. Ale my, wyposażeni w smartfonowe "Na grzyby", lecimy dokładnie tam, skąd wrócił właśnie, kierowani piknięciami wyższymi-niższymi wyłuskamy z leśnej trawy to, co chciał przed nami ukryć, skierować na bezgrzybne manowce nas mieszczuchów i podmiejskich wieśniaków, cwaniaków.
Dziś zebraliśmy to, co on zamierzał zebrać jutro. Tak bywa.